Η ευσέβεια του σουλτάνου. Χiττίν, Λίμνη Τιβεριάδα, 4 Ιουλίου 1187

Ήμουν, λέει ο αλ-Μαλίκ αλ-Αφντάλ, στο πλευρό του πατέρα μου στη μάχη του Χιτίν, την πρώτη μάχη που έλαβα μέρος. Όταν ο βασιλιάς των Φράγκων βρέθηκε πάνω στο λόφο, μας έκανε μια άγρια επίθεση με τους στρατιώτες του και απώθησε τους δικούς μας σε ένα μέρος που βρισκόταν ο πατέρας μου. Τον κοίταξα τότε. Ήταν θλιμμένος, συνοφρυωμένος και τραβούσε νευρικά τη γενειάδα του. Προχώρησε κραυγάζοντας "Ο Σαλαντίν δεν πρέπει να νικήσει"! Όταν είδα τους Φράγκους να υποχωρούν από την πίεση του στρατού μας, φώναξα "Τους νικήσαμε!" Μα οι Φράγκοι επιτέθηκαν πιο δυναμικά και οι δικοί μας ξαναβρέθηκαν πάλι κοντά στον πατέρα μου. Τους παρότρυνε πάλι να εφορμήσουν και τους ανάγκασαν να υποχωρήσουν στο λόφο. Κραύγασα πάλι "Τους νικήσαμε!". Αλλά ο πατέρας μου γύρισε και μου είπε "Πάψε. Δε θα τους έχουμε συντρίψει παρά μόνο όταν αυτή η σκηνή εκεί πάνω θα έχει πέσει". Πριν τελειώσει τη φράση του, η σκηνή του βασιλιά κατέρρευσε. Ο πατέρας μου κατέβηκε από το άλογό του, γονάτισε και ευχαρίστησε το Θεό κλαίγοντας από χαρά. 

Robert Frost, The Road Not Taken

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim
Because it was grassy and wanted wear,
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I marked the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I,
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference. 
Robert Frost