Ήμουν, λέει ο αλ-Μαλίκ αλ-Αφντάλ, στο πλευρό του πατέρα μου στη μάχη του Χιτίν, την πρώτη μάχη που έλαβα μέρος. Όταν ο βασιλιάς των Φράγκων βρέθηκε πάνω στο λόφο, μας έκανε μια άγρια επίθεση με τους στρατιώτες του και απώθησε τους δικούς μας σε ένα μέρος που βρισκόταν ο πατέρας μου. Τον κοίταξα τότε. Ήταν θλιμμένος, συνοφρυωμένος και τραβούσε νευρικά τη γενειάδα του. Προχώρησε κραυγάζοντας "Ο Σαλαντίν δεν πρέπει να νικήσει"! Όταν είδα τους Φράγκους να υποχωρούν από την πίεση του στρατού μας, φώναξα "Τους νικήσαμε!" Μα οι Φράγκοι επιτέθηκαν πιο δυναμικά και οι δικοί μας ξαναβρέθηκαν πάλι κοντά στον πατέρα μου. Τους παρότρυνε πάλι να εφορμήσουν και τους ανάγκασαν να υποχωρήσουν στο λόφο. Κραύγασα πάλι "Τους νικήσαμε!". Αλλά ο πατέρας μου γύρισε και μου είπε "Πάψε. Δε θα τους έχουμε συντρίψει παρά μόνο όταν αυτή η σκηνή εκεί πάνω θα έχει πέσει". Πριν τελειώσει τη φράση του, η σκηνή του βασιλιά κατέρρευσε. Ο πατέρας μου κατέβηκε από το άλογό του, γονάτισε και ευχαρίστησε το Θεό κλαίγοντας από χαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου