"Δεν θέλω άλλη ποίηση στη ζωή μου..."

Αν θυμόταν, λέει...

Τότε, στην Καστέλα, το τελευταίο μπάνιο του περσινού καλοκαιριού, εκείνο που περίμενε σα σταθμό χαράς και που σήμανε το τέλος κάθε ελπίδας...Ο ήλιος ζέσταινε το γυμνό του σώμα όπως τότε, την ώρα που η Λίζα του ‘λεγε αποφασιστικά και με θλίψη στα μάτια:

-Ήταν δικό μου το λάθος απ’ την αρχή. Δε σ’ αγαπούσα.

Ήταν μονάχοι τους στο νησάκι, στον ξερό ανεμοδαρμένο βράχο, κι ολόγυρα το γαλάζιο κυματιστό άπειρο. Ο δυνατός αγέρας τους έκοβε απ’ τον κόσμο, έμοιαζε να ταξιδεύουν σ’ άγνωστη μυθική χώρα όπου όλα ήταν ήλιος, ασημένιος αφρός και σκληρές ψημένες πέτρες. Μια μέρα ξέχωρη ανάμεσα στις μέρες, όπου είχε νιώσει γιγάντια δύναμη και γνώση και απέραντη ανάγκη γι’ αυτή τη γυναίκα. Και μες στον άνεμο και τον πλατύν αστραφτερόν ορίζοντα η φωνή ξαναρχόταν αμείλιχτη:

-Έκανα λάθος. Δε σ’ αγαπούσα.

Το πρώτο μεγάλο γκρέμισμα στη ζωή του, η πρώτη εκείνη απελπισία που δε θέλησε να δεχτεί χωρίς αγώνα, μ’ όλο που τα προμηνύματά της είχαν ρίζες μακρές μέσα στο χρόνο. Πόσος καιρός από τότε...Πόσος καιρός...Ήταν μια άλλη ζωή, μια ζωή ευτυχισμένη, όπου οι μεγαλύτεροι πόνοι κι οι μεγαλύτερες στερήσεις αναφέρονταν στη Λίζα –τότε που δεν ήξερε από κοντά το θάνατο και την αθλιότητα...