Οταν ο ήλιος....

Εκείνο το απόγευμα τo μάτι μου δε μπορούσε να ξεκολλήσει από τον αγκώνα της. Ήταν παραμορφωμένος από κάτι που έμοιαζε με απανωτές χειρουργικές επεμβάσεις "στο φτερό". Εκείνο το απόγευμα έμαθα πως ο πρώτος της ρόλος δεν είχε θεατρική σκηνή ούτε υποβολέα ούτε κείμενο ούτε σκηνοθέτη. Το σκηνικό ήταν η Απελευθέρωση, σκηνοθέτης ο ελληνικός λαός. 24 ώρες στην ταράτσα του κεντρικού κτιρίου του Πανεπιστημίου, ακούνητη κι αμίλητη. Καρυάτιδα του ΕΑΜ, να εκπέμπεις αρχαιοελληνικό φως εκείνο τον ανεπανάληπτο Οκτώβρη του '44. Και δυο μήνες μετά, ο αφιλότιμος όλμος των Εγγλέζων από το Λυκαβηττό -από κει που κάποτε έβγαινε ο ήλιος- να σκάει μέσα στο προαύλιο του σχολείου στη Φωκίωνος Νέγρη. Να σκορπάει νεκρούς και τραυματίες Επονίτες. Και να σε αφήνει μισοπεθαμένη με τσακισμένο χέρι. Τους την έσκασες με το "Ματαρόα", εσύ και η αφρόκρεμα, ο Ξενάκης κι εσύ, με τα ανοιχτά σας τραύματα στο σώμα αλλά με το πνεύμα ατόφιο. Κι όμως επέστρεψες στην αφιλόξενη γη, τη συγχώρεσες. Αντίο Ζωρζ Σαρρή. Δε σε διάβαζα μικρός, το ομολογώ. Αλλά σε διάβασα μια και καλή εκείνο το απόγευμα...