Επιστροφή στην οδό Μελενίκου

Αν με κρατήσω ατόφιο κι ολόκληρο,
φοβάμαι
πως δεν θα τα καταφέρω να χωρέσω πουθενά.
Οι φίλοι θα συνεχίσουν να ενδιαφέρονται για την πάρτη μου. 
Οι γυναίκες θα χρειάζονται όλο και λιγότερες δικαιολογίες για να εξαφανίζονται.
Οι γονείς μου θα συνεχίσουν να καμαρώνουν χωρίς να ξέρουν ακριβώς γιατί.
Οι υπεύθυνοι θα έχουν επιχειρήματα για να με κράζουν.
Τα βιβλία θα κρύβουν ολοένα και πιο επιδέξια τα μυστικά τους.
Το φαγητό και το κρασί θα χάνουν με γεωμετρική πρόοδο τη γεύση τους.
Και τα προφυλακτικά θα συνεχίσουν να σκίζονται, αφήνοντάς με ημιτελή, άγρυπνο και χωρίς άλλοθι.

Η λέξη "ψυχή" ακούγεται πια σαν κλωτσιά σε τενεκέ. 
Ευπρεπίζω τα λόγια μου,
μόνο από σεβασμό σε αυτό που ήμουν κάποτε.
Προσθέτω κάθε μέρα μικρά κβάντα ζωής, αφαιρώντας αντίστοιχα κβάντα νοήματος.
Θέλω να λιγοστέψω και να εξαφανιστώ.
Γιώργο, σε πεθύμησα πολύ.