"Το κεφαλι Γιωργο...Το κεφαλι..."

Μες στην καψα του Ιουλιου, το ξαναμμενο ταγμα προσεγγισε δρομαιο το χωριο απο ολες τις κατευθυνσεις, να προλαβει τους Γερμανομαροκινους προτου περασουν τις θηλιες στους γερους Αγοριανιτες και καψουν τις θημωνιες και το βιος του χωριου που τοσα ειχε προσφερει στον αγωνα. Οχι νερο συναγωνιστες, πρεπει να προλαβουμε...Στο βορεινο κεφαλαρι του χωριου προσεκτικα ο λοχος της ΕΠΟΝ, πλησιαζει στη γερμανικη ενεδρα. Ενας τσοπανος προειδοποιει με νοηματα, ο λοχαγος Τηλεμαχος αντιλαμβανεται αμεσως, σωθηκαν στο τσακ. Πεταγονται αστραπιαια οι Γερμανοι χωρις τις φανελες κι αρχιζουν να θεριζουν με τα πολυβολα μεσα στις φτερες. Ο λοχος πισοπαταει, πιανει το απυροβλητο, τη ραχη με το πυκνο ελατοδασος. Μια γερμανικη φωτοβολιδα πεταγεται στον ουρανο -σημα για το ορειβατικο στη Σουβαλα. Φυτευονταν μια-μια οι θανατερες τους οι οβιδες κανοντας προοδευτικη βολη, μαζι και η ενεδρα να επιτιθεται κατα μετωπο με τις οπλοβομβιδες. Ειχαν δει μαχες και μαχες προτου βγαλουν χνουδι τα επονιτακια του 3ου Λοχου αλλα εκεινο το πρωινο ηθελε ατσαλινα νευρα για να βγεις ζωντανος. Τα χερια του Γιωργου ετρεμαν, στα 30 μετρα να στεκεται ο Γερμανος και να μη μπορει να τον παρει, τι ειχε παθει γαμωτο...Μια οπλοβομβιδα απ αυτες τις ρημαδες που ειχαν οι ενεδρευτες σκαει στην διμοιρια του, ο μπροστινος πεφτει με τραυμα στην κοιλια. Ο Γιωργος, που δεν γουσταριζε τα ψευδωνυμα κι ηταν απλως Γιωργος, ακουμπησε το κεφαλι του τραυματια στα ποδια του και μεσα στις εκρηξεις και τις φωνες, ακουσε μια στερνη διαθηκη-μοιρολοι ανακατεμενη με κλαμματα και βογγητα: "Γιωργο...Το κεφαλι Γιωργο! Σκοτωστε με και κοψτε μου το κεφαλι να μην το παρουν οι Γερμανοι...Γιωργο, το κεφαλι...". Εκεινη την ημερα, ο παντα μπροστινος Δημητρης Κατσιμπρας, Λαμπετης για τα αδελφια-συναγωνιστες του, το γελαστο παιδι των 18 Μαιων απο τη Σεγδιτσα της Γκιωνας, ντυμενος με τον ευζωνικο ντουλαμα και την φουστανελλα της ανακτορικης φρουρας (σημα κατατεθεν ενος χωριου που εβγαζε ανανταμ-παπανταμ κατσικοκλεφτες και Ευζωνους), που φαρμακωσε για τα καλα τα αδελφια του με τον αργοσβηστο θανατο του στο πεδιο της τιμης, εγινε ολος ενας κομπος στο λεπτο νημα της συλλογικης μνημης. Με την κοσμοαντιληψη του να μην ξεπερνα τα ακροχωραφα του χωριου του, εγινε αγωγος μιας προαιωνιας αντιληψης του μαχεσθαι (εθνικής; κοινωνικης;) και φορεας ιστοριων που χαθηκαν στα βαθη της τουρκοκρατιας και ετυχε να ενανθρωπιστουν εκει, στις 9 Ιουλιου 1944, στη θεση Πετεση της Αγοριανης Φωκιδας. Τα λογια του Λαμπετη καρφωθηκαν για παντα στο μυαλο του Γιωργου. Και μεσω αυτου, στη δικη μου παιδικη ψυχη. Για παντα.