Εκεινο το πρωι η γη εμοιαζε με ανιερο μπαχαλο. Τα υπολειμματα ενος τρελου σαββατοκυριακου, τυλιγμενα σε κουβερτες για να προστατευτουν απ την πρωινη αυγουστιατικη υγρασια, μαζευτηκαν οσο πιο κοντα μπορουσαν κοντα στη σκηνη αυτου που ειχε απομεινει απο το Woodstock Music and Arts Fair. Οι περισσοτεροι περιμεναν τον Jimi Hendrix. Μετα απο δυο νεροποντες, πατηματα απο εκατομμυρια ποδια, τσουληθρες στη λασπη και αμετρητες γοπες και σκουπιδια και εγκαταλειμμενους υπνοσακους που οι προσκυνητες δεν εκριναν απαριατητο να παρουν μαζι τους για το ταξιδι του γυρισμου, το χωραφι του Max Yasgur θυμιζε σεληνιακο τοπιο. Οι πρωτες αχτιδες του ηλιου χαιρετησαν τους Paul Butterfield Blues Band, μια απο τις καλυτερες μπαντες μπλουζ της τοτε αμερικανικης σκηνης. Παρουσιασαν ενα σετ απο τραγουδια που θα ηταν ιδανικα αν ακουγονταν την ωρα που ειχε προσχεδιαστει να εμφανιστουν, το προηγουμενο βραδυ. Η καθυστερηση του προγραμματος εκανε τον Paul Butterfield να καλημερισει τους επιζησαντες του τρελου τριημερου παρτυ. Ο ηλιος εβγαινε πανω απο την πολιτεια της Νεας Υορκης οταν το χωραφι ("ο κηπος", οπως τον ονομασαν οι CSNY) γεμισε απο τους στιχους Oh baby, I'm just driftin' and driftin' like a ship wreck on the sea...Με τα ηλεκτρισμενα ακκορντα του Buzz Feiten και την φυσαρμονικα του να κλαιει, ο Paul Butterfield ειχε το προνομιο να συνθεσει το πρελουδιο αυτου που συμβολικα χαρακτηριστικε το τελος της αθωοτητας των 60s. Οσοι εφυγαν εκεινη την ημερα απο το χωραφι, πηραν μαζι τους ενα κομματι καλοκαιριου και μια υποψια φοβου για το τι θα ακολουθησει, καθως ο κοσμος προχωρουσε προς την εξοδο της πιο τρελης δεκαετιας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου