Άσε το παιδί να μαθαίνει....

Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Τι προλάβαμε να δούμε;
Ποιες καλοσύνες μισήσαμε και ποια μίση λατρέψαμε;
Σε πόσα τηλέφωνα δεν απαντήσαμε...

Σε ποιους σταθήκαμε περνώντας το χέρι μας πάνω απ' το λαιμό τους...
Πόσοι ήρθαν αναπάντεχα να μας στηρίξουν στα δύσκολα, διασχίζοντας τα ναρκοπέδιά μας...
Ποια χέρια κρατήσαμε σφιχτά σε θαλάμους νοσοκομείων...
Πόσες φορές κάναμε τους ειδήμονες ενώ τίποτα δεν ξέραμε και ποτέ δεν προσπαθήσαμε να το μάθουμε...
Πόσους ανθρώπους εμπνεύσαμε...
Πόσοι μας θαύμασαν και ακόμα περισσότερο θάυμασαν την απορία στο βλέμμα μας, όταν μας το είπαν...
Πόσοι μας θεώρησαν φρικιά και είχαν δίκιο...
Πόσοι μας θέωρησαν σωστούς και είχαν άδικο...
Ποια τείχη γκρεμίσαμε με πάταγο για να παίζουν τα παιδιά ελεύθερα...
Πόσες εκτρώσεις απέτυχαν...
Πόσες φορές αποδειχτήκαμε ανίκανοι να αγαπήσουμε...
Πόσες ορμές καταπιέσαμε...
Πόσους διώξαμε από δίπλα μας βουλιαγμένοι στην οίηση...
Πόσα αναλγητικά πήραμε για να μην ακούμε, να μη βλέπουμε και να μην νιώθουμε...μάταια... 
Πόσος χρόνος χάθηκε, όταν γυρίζαμε τα ρολόγια προς τα πίσω...Και πού πήγε;
Ποια τραγούδια ντυθήκαμε ζεστά...
Πόσοι αγανάκτησαν δίκαια με την μελαγχολία και το σκοτάδι μας...
Πόσοι μας λυπήθηκαν...
Πόσοι μας οίκτιραν...
Ποιες συσπάσεις και πάνω σε ποια πρόσωπα μας έκαναν να ντρεπόμαστε που γεννηθήκαμε...
Πόσες φορές δεν μας δέχθηκε πίσω στο σπίτι της η ποίηση, ηττημένους και μετανοούντες...
Πόσα χέρια χωρίς πρόσωπο απλώθηκαν μέσα στο σκότος για να αποδράσετε παρέα...
Πόσες φορές πηδήξαμε απ' τον γκρεμό στο άγνωστο γελώντας...
Πόσες φορές φυλάξαμε τον κώλο μας και γίναμε χειρότεροι κι από τους μαλάκες που σνομπάραμε...
Ποιοι γράψανε τα λάθη μας σε χαρτί και τα παίζουν τώρα απ' τα μεγάφωνα στη διαπασών...
Ποιοι φίμωσαν τα ουρλιαχτά απ' τις σαπρακιασμένες αλήθειες μας...
Ποια κορμιά κάποτε μας παραδόθηκαν ζητώντας μόνο το έλεός μας...
Ποια χαμόγελα ζηλέψαμε επειδή εμείς ήμασταν σοβαροί, τρομάρα μας...
Ποιες αξίες και θρησκείες φτύσαμε, επειδή ένα πιστόλι σημάδευε τον κρόταφο μας...
Πόσους ανθρώπους καταραστήκαμε επειδή μας έδωσαν ό,τι είχαν και δεν είχαν και πάλι δε μας έφτανε...
Πόσες φορές ντροπιαστήκαμε μπροστά στους δυνατότερούς μας...
Πόσο κίβδηλες ήταν οι βρισιές μας...
Πόσα δάκρυα σκοτώσαμε με την άκρη του δαχτύλου μας...
Σε ποια μάτια σκλαβωθήκαμε για πάντα...
Πόσες φορές πιστέψαμε μόνο στον Άνθρωπο και μετά κλαίγαμε ζητώντας τον Θεό....
Πόσες ανάσες ζητήσαμε και πόσοι μας τις έδωσαν γενναιόδωρα πνίγοντας τις δικές τους...
Από ποιες αλήθειες κρυφτήκαμε γιατί τρέμαμε το αιχμηρό τους φως...
Πόσες φορές τραβήξαμε δυνατά το δέρμα μας με την ψευδαίσθηση ότι θα γίνουμε άλλοι...
Πόσες γροθιές χτυπήσαμε στην πανοπλία μας για να τους δείξουμε ότι είναι τενεκεδένια...
Πόσες φορές ουρλιάξαμε χωρίς να βγει άχνα...
Πόσες φορές αλλάξαμε το χρώμα της ταπετσαρίας...
Πόσες φορές κόλλησε η βελόνα μας στο "σωστό" ενώ κανείς δε μας το ζήτησε...
Πόσο κοστίζει ένα "σ' αγαπώ";
Πόσες φορές κολλησαμε το "μου" πίσω απ' τη λέξη "ψυχή" και το εννοούσαμε...
Πόσους έφιππους δαίμονες αφήσαμε να μας τσαλαπατήσουν στον ύπνο μας...
Πόσες μέρες θα θέλαμε να μην είχαν ξημερώσει...
Πόσα κεφάλια μωρών συντρίψαμε για να ξεφύγουμε από τον απαιτητικό, καλό μας εαυτό...
Πόσους εγωισμούς φουσκώσαμε για να μην πουν εμάς εγωιστές...
Πόσες χειροβομβίδες σιωπής κατάπιαμε...
Σε ποιες γωνίες σβήσαμε απαλά κι αθόρυβα...
Πόσους όρκους υπηρετήσαμε βλακωδώς μέχρι ν' ακουστεί το ανελέητο "γκαπ" στον πάγκο του χασάπη...
Πόσα παλάτια μας ξενοικιάσαμε...
Πόσα πάθη βεβηλώσαμε θέλοντας να τα εκπολιτίσουμε
Ποιες ευκαιρίες σπαταλήσαμε και δεν το παραδεχτήκαμε ποτέ...
Ποιες αλήθειες των άλλων δεν ήταν γραμμένο να τις αποκρυπτογραφήσουμε...
Πόσα ίχνη κρατήσαμε ανεξίτηλα πάνω μας...
Πού πήγαν αυτοί που μεγάλωσαν τρεφόμενοι από τη σάρκα μας...
Πόσες φορές νιώσαμε τόσο μόνοι που όλα απέκτησαν προσωρινά ένα νόημα...
Ποιοι και πώς θα μας θυμούνται όταν φύγουμε...
Ποιοι θα κάνουν "λογοτεχνική κριτική" στους μονολόγους μας...
Ποιοι θα ρετουσάρουν τις ζωτικές μας ανωμαλίες...
Ποιος κρατάει το τιμόνι στο τρεχαντήρι...
Ποιος φτιάχνει τη νομοθεσία...
Ποια θα ήταν η εξέλιξή μας αν δεν προσπαθούσαμε -τα σάρκινα σκουπίδια- να ερμηνεύσουμε τα αστέρια...
Πότε θα ηττηθούμε πραγματικά και ανεπανόρθωτα...
Πόσοι ακόμη θα κουραστούν στη διαδρομή...
Πόσο μέχρι να σιχαθώ (και) αυτό το blog...
Τι θα μείνει;
Γιατί ζούμε;
Πόσο θ' αντέξουμε;
Πότε θα...
.......
.......
Πότε;