Φυσαλίδες εκπνοής

Σε όσα τιμαλφή τόσο βαριά σιχτίρισα

φόρος τιμής...

"Με πήρε απ' το χέρι κι ενώ επρόκειτο για μια μοτοσικλέτα της ζωής ναυάγιο της αντάρας κουρέλι, εγώ βρέθηκα με πιεστικά ερωτήματα μεταφυσικά, ψυχολογικές αναλύσεις, μπάνισμα σωψύχων και εξαερισμό φυλλοκαρδίων και ένα χέσε-μέσα μπέρδεμα που μου προξενούσε κιόλας -εδώ είναι το περίεργο- μια γλυκιά ευχαρίστηση. Κοιτούσα αόριστα έως απλανώς το νυχτωμένο Λαύριο και σαν να άνοιγαν οι πόρτες της ψυχής μου (πού βρέθηκαν μωρέ τόσες πόρτες, τόσες τρύπες, τόσες ραφές;), σε σκοινί απλωμένα τα συναισθηματικά μου άντερα ν' αερίζονται στη βραδιάτικη αύρα. Ούτε πιαστράκια ούτε μανταλάκια ούτε τίποτα, έτσι απλά απλωμένα να σαλεύουν στο σκοινί της ζωής μου που κουνιόταν κι αυτό, δοξάριζε μια νεογέννητη πίστη, ένα φως ντροπαλό, μια -κουράγιο- συνέχεια".

(Ντ. Φώτος, Ελένης Νήσος. Αθήνα 1995, σ. 53)