Πρέπει να ήμουν 9 ή 10, όταν η μάνα μου αποφάσισε να με πάρει στο γυμνάσιό της, να παρακολουθήσω τη γιορτή για το Πολυτεχνείο. Δεν ξέρω αν πρέπει να χειροκροτήσω ή να καταραστώ τους καθηγητές που είχαν στήσει ένα πανδαιμόνιο ήχων και εικόνων μέσα σε μια ανήλιαγη, πνιγηρή αίθουσα, που πολλαπλασίαζε την υποβλητική ατμόσφαιρα. Το σοκ της ζωης μου...Ακομα δε μπορώ να το προσδιορίσω, αλλά μάλλον ο καταιγισμός από ασπρόμαυρες εικόνες, τα τραγούδια που μιλούσαν για έναν "χάρο που εροβόλαγε" (γαμωτο δηλαδη...) και η βραχνή φωνή ενός άγνωστου τύπου (που κάποτε θα τον κέρναγα μπύρες στα Εξάρχεια) να σφαδάζει μπροστά στα τανκς, το μούγκρισμα της ερπύστριας (τι το θέλατε ρε παιδιά το ηχητικό ντοκουμέντο...) επέδρασαν συντριπτικά μέσα μου. Αυτό ήταν. Όχι να συμμετάσχω σε σχολική γιορτή, όχι να ακούσω Θεοδωράκη, όχι να διαβάσω απ' το αναγνωστικό τα επετειακά κείμενα, όχι να βλέπω το κεφάλι (καλά, αυτό ήταν η απόλυτη φρίκη), αλλά έφτασα να ρωτάω την μάνα μου "αν εκείνη την εποχή βλέπαν ασπρόμαυρα οι άνθρωποι"...
Και τι κάνει -φυσικά- ένα ευαίσθητο, ψιλοπροβληματικό μικρό παιδί που δεν αντέχει κάτι και νιώθει αδύναμο μπροστά του; Ασχολείται με αυτό ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ (αργότερα θα το έπαιζα με αληθινές σφαίρες το άθλημα...). Όσο πονούσε το στομάχι μου, τόσο πιο πεισματικά προσπαθούσα να μάθω για το θέμα (μαλάκας από μικρός...). Με θυμάμαι στο εξοχικό μιας φίλης στη Νεάπολη να προσπαθώ να κοιμηθώ και να μη μπορώ γιατί σε απόσταση πέντε μέτρων, υπήρχε στο κομοδίνο ο Ταχυδρόμος του 2003 με το άρθρο του Λεωνίδα Καλλιβρετάκη (που κάποτε θα τον κέρναγα μπύρες στου Ψυρρή) για τους νεκρούς (ρε παιδιά...). Το πράγμα άρχισε να με ανησυχεί σε σημείο υποψίας κλινικής ασθένειας, όταν μέχρι και το πανεπιστήμιο (yes), είχα ταχυπαλμίες σε κάθε επέτειο, δεν άντεχα να βλέπω ούτε την τηλεόραση. Οι ίδιες εικόνες που με κυνηγούσαν από μικρό παιδί, συνέχιζαν να με στοιχειώνουν. Σφαίρες να σκοτώνουν κόσμο, κορίτσια να τσιρίζουν, σειρήνες ασθενοφόρου κι ένα άρμα μάχης να με κυνηγάει στο σκοτεινό διάδρομο του γυμνασίου μου (ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ ανέβηκε το ΑΜΧ 30 στον δεύτερο όροφο;;;;;) συγκολλημένα με ένα σπαρακτικό "αδέλφια μας στρατιώτες" και θολές ασπρόμαυρες φωτογραφίες με μουσάτους και μαλλιάδες, που θα μπορούσε να είναι συμφοιτητές μου αλλά δεν είναι (γιατί τους πάτησε το άρμα προφανώς!).
Ψυχραιμία. Πρέπει να το ξεπεράσεις. Και για να το ξεπεράσεις, θα παίξεις και το τελευταίο σου χαρτί: ΘΑ ΓΡΑΨΕΙΣ ΒΙΒΛΙΟ! NAI! Η ΠΡΟΦΟΡΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ. Θα διαβάσεις ΤΑ ΠΑΝΤΑ, θα κοιτάξεις με μεγενθυτικό φακό ΚΑΘΕ φωτογραφία, θ ακούσεις στο replay ΟΛΑ τα ηχητικά ντοκουμέντα και θα μιλήσεις με ΟΛΟΥΣ μα ΟΛΟΥΣ τους συμμετέχοντες διψώντας για εικόνες και αφηγήσεις. Δεν θα σε σκοτώσει αυτό, εσύ θα το ξορκίσεις...Ξεκινάμε...
Δεινόν προς κέντραν λακτίζεις, ενίοτε νικηφόρον...Σήμερα, πάω στο τότε Υπουργείο Δημοσίας Τάξης, αράζω στην ταράτσα και κοιτάω σχεδόν ευτυχισμένος το πεδίο βολής των ελεύθερων σκοπευτών εκείνης της νύχτας, βλεπω σφαίρες των 45χλστ. που οι χτεσινοί τραυματίες είχαν φτιάξει σε μενταγιόν και πίνω καφέ -μεταξύ πολλών άλλων- και με τον τύπο που έβλεπα στο πλάνο να τσακίζει την πύλη σαν επικεφαλής του τανκ και να στοιχειώνει τα όνειρά μου. Απ' το Πολυτεχνείο περνάω κάθε μέρα, θέλω να δω κάθε γωνία του. Σε κάθε επέτειο περνάω ώρες μέσα στο κτίριο, ξαναδιαβάζω, ξαναρωτάω, ξαναμαναδιαβάζω και τελικά στενοχωριέμαι που δεν έχουμε περισσότερα πλάνα, περισσότερους ήχους, περισσότερες φωτογραφίες. Με λένε Ιάσονα και είμαι πάρα μα πάρα πολύ καλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου