Η συγκίνηση του Στέφανου δεν εκδηλωνόταν ποτέ λυρικά και δεν εξωτερικευόταν σε ταραχή όταν τη συναντούσε. Για τέτοια πράγματα ήταν πολύ αυτοκυριαρχημένος και κατεχόταν από υπερβολικό φόβο του γελοίου, αντίθετα με τους περισσότερους συνομηλίκους του. Σ' όλα ήσυχος, χωρίς βία, κατόρθωσε να κατασκευάσει με τη Λένα μια στέρεη βάση φιλικής εμπιστοσύνης και να 'χει πάντα στη διάθεσή της μιαν ατμόσφαιρα σκιερής γαλήνιας χαλάρωσης, όπου αυτή κατέφευγε μ' ευγνωμοσύνη κάθε φορά που την κούραζε ο εντατικός ρυθμός των άλλων. Με τον Δίωνα, τον Μάρκο και τον Ρένο έπρεπε να καταβάλλει αδιάκοπη προσπάθεια για να παρακολουθεί πυροτεχνήματα θεωριών και προσωπικών αντιλογιών και ν' απαντάει, γιατί η ιδέα που 'χε για τον εαυτό της (precieuse qui tient salon, είχε πει ο Μάρκος χωρίς κακία) δεν της επέτρεπε να παίζει το συνηθέστερο θηλυκό ρόλο γάτας που ακούει και χαιδεύεται. Στον Στέφανο αντίθετα, έβρισκε όποτε ήθελε, σιωπή ή βουβό θαυμασμό. Μ' αυτόν κάθε λέξη και κίνηση αποχτούσαν σημασία [...] Ο κόσμος του Στέφανου ήταν τόσο στέρεος από θέληση -κι ίσως έλλειψη φαντασίας- ώστε ο ερχομός της γυναίκας, όπως και το χάσιμό της, να μην μπορεί να τον αλλάξει. Οι εξισώσεις, η αντίστιξη, τα καλοκομμένα ρούχα και οι τρόποι, ο κοσμοθεωρητικός προσανατολισμός, όσος υπήρχε, αυτά ήταν για πάντα εκεί, απρόσβλητα σαν ακατοίκητοι χώροι άλλου πλανήτη. Η Λένα ήταν μια ξεγλυστρημένη ηλιαχτίδα, ένα πρόσχαρο φως που δυνάμωνε το νόημά τους κι έδειχνε τις σιωπηλές ομορφιές τους.
Για τη Λένα, ο Στέφανος ήταν ένας αρκτικός περίπατος μ' ευχάριστες εκπλήξεις (ηφαίστεια δεν υπήρχαν, ή είχαν ξοδευτεί πριν από πολλά χρόνια). Ήταν ένα πείραμα σιγής και συγκέντρωσης πέρα από τους πειρασμούς της αγοράς των σοφιστών, πέρ' από τις περιπέτειες της καθημερινής φιλαρέσκειας. Ένας περίπατος, που ήρθε πολύ νωρίς, λίγο πριν ανατείλει στην άλλη όχθη ο μεγάλος εκτυφλωτικός ήλιος και πλησιάσουν μαζί του τα σκοτάδια που έκαναν, κι αυτά, το στερεό σεληνιακό τοπίο με το μισόφωτό του να φαίνεται φτωχό σε ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου