Γιάννης Χοντζέας, σε ηλικία 13 ετών...

Τα μικρά μου, τα παιδικά μου χρόνια, τα θυμάμαι και με

Αγάπη και με πόνο...

Με νοσταλγία όμως καθόλου...

Από πάρα πολύ μικρός συνήθισα να ζω σα «μεγάλος». Αυτό μ’ έκανε γρουσούζη και ανάποδο...Παρόλα αυτά, τα θυμάμαι με κάθε λεπτομέρεια.

Δεν άλλαξα και πολύ από τότε.

Μια νύχτα μεσολαβεί από τότε που ούρλιαξαν οι σειρήνες...

Νύχτα...ή μάλλον ένα ξημέρωμα...

Κι ένα Όνειρο..

Που πολύ πάλεψα για να το πιάσω...

Να βγω από τον κύκλο αυτού του μαύρου που με τύλιγε...

Προσπάθησα πολύ για να βγω...

Αυτό όμως παρόλα αυτά δε μ’ αφήνει...

Γι’ αυτό δεν έχω χαρεί αυτήν την Έξοδο...

Αυτή είναι η πηγή της αναποδιάς μου.

Μεγάλα όνειρα, μεγάλα αισθήματα, μεγάλες προθέσεις...

Μικρές πραγματοποιήσεις, πνίξιμο των αισθημάτων, γελοιοποίηση

των προθέσεων σε πάρα πολλές περιπτώσεις...

Μια μόνο ικανοποίηση...

Έκανα την Έξοδό μου...

Γι αυτό και μόνο είμαι ευχαριστημένος...

Κατά τα άλλα έχω παραμείνει ένας μικροαστάκης που ονειροπολεί.

Ένας ρομαντικός ονειροπόλος μικροαστάκης...

Τίποτ’ άλλο...

Και η μόνη –ας την πούμε– πραχτική ικανότητα...

Να αγαπάω αυτούς, που χάρη σ’ αυτούς βγήκα –όσο βγήκα– από τον πένθιμο κύκλο...

Δεν ξέρω αν αυτό λέει τίποτα...

Αυτή είναι πάντως η ζωή μου μέχρι τώρα...

Τ’ άλλα δεν είναι δικά μου...

Είναι Αυτών...