Ακατάλληλο

-Γιατί τους δικαιώνεις;

Ομολογώ πως δεν ήξερα τι να απαντήσω. Δεν είχα σκεφτεί να δικαιώσω κανέναν. 

Και συνέχισε ο δάσκαλος: 

-Γράφεις για φόνους και εκτελέσεις λες και το χαίρεσαι...

Θα ήθελα να του πω την αλήθεια, αλλά έπρεπε να αρχίσω από πάρα πολύ παλιά και ο χρόνος της συνεδρίας τελείωνε, είχα αφήσει και τους μαθητές μου στην τάξη...

Κάποτε, για μια στιγμή, πάνω στο κρεβάτι, την είδα σαν τον πιο όμορφο δολοφόνο που είχα αντικρύσει ποτέ. Η κακιά σκέψη έσβησε σχεδόν αμέσως, χάρη στην τελετουργική ύπνωση αλλά το βέλος που με διαπέρασε ήταν καθαρό. Η διαίσθηση, που είχε κι αυτή αποκοιμηθεί μετά από τόσα χρόνια χαύνωσης, τινάχτηκε, για να ξανακοιμηθεί αμέσως. Μέρα που δεν προδίκαζε τίποτα το εξαιρετικό, είχα ξυπνήσει στα άνετα και βολικά δεσμά μου. Στο δωμάτιο το οικείο ημίφως, στη θέση τους ένα-ένα τα έπιπλα, το κλειδί μου ταίριαζε ακόμα στην κλειδαριά. Με περίμενε όρθια και μεγαλόπρεπη. Ένα άσχημο προαίσθημα και σε μια στιγμή το μέταλλο να αλλάζει, να σκληραίνει...Η φωνή της, το σταθερότερο και πιο ανθεκτικό υλικό στο σύμπαν, η πηγή κάθε έμπνευσης, η φλέβα της άνοιξης, μεταμορφώθηκε...Εκείνο το μέταλλο...Το μέταλλο...Πώς μπορείς να ξεχάσεις εκείνο το απάνθρωπα κρύο μέταλλο, την άγνωστη ύλη, να γίνεται σε κλάσματα δευτερολέπτου λεπίδα κανονική και να μπήγεται στο λαιμό σου με ταχύτητα. Κι η άνοιξη που έγινε πυρηνικός χειμώνας να κρατάει τρυφερά και με ηρεμία το κεφάλι σου, σκοτώνοντας όλα τα υπόλοιπα. Ούτε ένα πισωπάτημα, ούτε ένα τράνταγμα, δεν δείλιασε στιγμή. Ένα τελευταίο δάκρυ, μαυρισμένο από το μολύβι των ματιών, τυπογραφικό λάθος...Από μπροστά χτύπησε και στα ίσια. Ποτέ πισώπλατα δεν χτυπούσε εκείνη, δεν ήξερε τι θα πει προσποίηση, δεν είχε και πολλά ανθρώπινα στοιχεία πάνω της έτσι κι αλλιώς. Έκοψε χωρίς αναισθητικό όλα τα γαγγραινιασμένα κομμάτια της ψυχής της με μεγαλοπρέπεια, σταθερότητα και μια άφατη σκληρότητα που κέρδισε -φυσικά- όλο το είναι εκείνων των αδύναμων και των δειλών, που το μόνο που είχαν καταφέρει ως τότε στη σκηνή της ζωής ήταν ο ρόλος του θύματος και του οικόσιτου ζώου. Και τώρα πια γίναν βρυκόλακες, δειλοί βρυκόλακες με λιμαρισμένα δόντια, ζωντανοί-νεκροί, σε αιώνια δίψα για αίμα. Να φοβούνται και να χτυπούν τους ανθρώπους και να μισούν τους εαυτούς τους. Φτωχά πλάσματα. Από τότε που η κάμα έκοψε το λαιμό τους, αλυσοδέθηκαν για πάντα στη σαγήνη του πόνου και της καταστροφής. Ηδονίζονται και καυλώνουν μόνο με τα κλάματα και τον θρήνο των γύρω τους, επιδιώκουν μάχες για διασκέδαση, ακούνε μουσικές που αδειάζουν αρνητικά φορτία στο κεφάλι τους, θαυμάζουν το χέρι τους όποτε δίνει χτυπήματα, πόνο κι όχι αγάπη. Χωρίς να χτίζουν τίποτα, κρίνουν τις οικοδομές των άλλων. Ανίκανοι να σκοτώσουν, είναι δειλοί και ταυτόχρονα ανελέητοι. Αρέσκονται στο να απωθούν όλα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους. Δεν πιστεύουν σε τίποτα παρά μόνο στις πληγές τους. Συγκεντρώνονται στον πόνο, το μόνο πράγμα που έχει νόημα. Επιλέγουν κάθε μέρα τη σκιά. Είναι ολομόναχοι και το χαίρονται. Ζουν στο σκοτάδι και παρασέρνουν κι άλλους εκεί...Επιζητούν μια ρεβάνς. Την ευκαιρία που δεν θα τους δοθεί ποτέ.

Τους δικαιώνω τους φονιάδες δάσκαλε; Πόσο λάθος ρήμα. Τους θαυμάζω. Οι άγγελοι της τιμωρίας και του θανάτου κρατούν μεγάλα δόρατα, έχουν τα μάτια χαμηλά και χαράζουν το έδαφος στο διάβα τους. Γεννήθηκαν από τον προαιώνιο πόλεμο της ηθικής με την ανηθικότητα, του σωστού με το λάθος, της αγάπης με το μίσος, του θάρρους με τη δειλία, είναι σπορές βασιλικές, πορφυρογέννητες. Οι καλύτεροι της τάξης τους κατεβαίνουν σαν ομίχλη και δίνουν την ευκαιρία στο θύμα να δει κατευθείαν στα μάτια τους, φωνάζουν το όνομά του, χαμογελούν και σκοτώνουν από μπροστά. Και μετά βαδίζουν στο δικό τους, προδιαγεγραμμένο, τέλος σα να επρόκειτο για γλέντι. Αριστοκρατική φύτρα αυτοί οι σιωπηλοί και μοναχικοί φονιάδες, καθαροί, ελεύθεροι από κάθε ανθρώπινη αδυναμία, συμπόνοια, κατανόηση, διαλλακτικότητα κι άλλα άχρηστα βάρη στις πλάτες μας...Μεγαλόπρεποι στην απολυτότητά τους. Ο κόσμος που κάποτε δεν θα χωρίζεται σε δυνατούς και αδύναμους θα προέλθει από αυτούς. Και θα τους ανήκει ολοκληρωτικά.